Opowieść z cyklu w poszukiwaniu nieodnalezionego.
Uczymy się o bitwie pod Legnicą w szkole niezmiennie od lat, trzeba przyznać, że większość historyków opiera swoje wywody na jej temat na przekazie Jana Długosza, który opisywał tę bitwę ponad 200 lat później, mniej lub bardziej dając jego relacjom wiarę.
A co będzie, jeśli uznamy, że Długosz zmyśla lub się myli, bo daje wiarę nieznanym dziś, ale spreparowanym źródłom? Wydaje się, że tak można podważać każdą relację, ale relacja po ponad 200 latach wymaga szczególnej weryfikacji i są ku temu pewne podstawy, o czym później.
Najpierw przypomnijmy za powszechnym źródłem Wikipedią:
Bitwa pod Legnicą – bitwa, która rozegrała się 9 kwietnia 1241 w czasie I najazdu mongolskiego na Polskę pomiędzy rycerstwem dolno- i górnośląskim, mało- i wielkopolskim, w liczbie ok. 6 tysięcy wojowników oraz posiłkami cudzoziemskimi, w tym morawskimi i niemieckimi (głównie rycerstwo trzech zakonów: templariuszy, joannitów i krzyżaków) w liczbie ok. 2 tysięcy zbrojnych, a Mongołami (Tatarami, zwanymi Thartari – „z piekła rodem”), w liczbie od 3 tysięcy do 8 tysięcy wojowników.
Wojska chrześcijańskie poniosły klęskę – zginęli dowodzący nimi książę śląski, krakowski i wielkopolski Henryk II Pobożny oraz dwaj dowódcy hufców: cudzoziemski Bolesław Dypoldowic i małopolski Sulisław.
Dlaczego relacja Jana Długosza wygląda na niewiarygodną?
Co wiemy o bitwie ze współczesnych jej źródeł?
Dalsza część się pisze … proszę o cierpliwość.